Ο Γενικός Εισαγγελέας δεν είναι τροχονόμος για να ρυθμίζει την κίνηση προς τα δικαστήρια, με γνώμονα, το κατά την άποψη του “δημόσιο συμφέρον”.
Η απόφαση του να μην προχωρήσει με άσκηση ποινικών διώξεων για το φόνο του Θανάση Νικολάου, πριν από 18 χρόνια, τον θέτει ξανά σε αμφισβήτηση.
Δεν μπορεί να αδικήσει κανείς την κοινή γνώμη, η οποία έχει διαμορφώσει την πεποίθηση, ότι συντελείται ένα ακόμα «κουκούλωμα», ώστε να προστατευτούν κάποιοι άνθρωποι. Προηγήθηκε η υπόθεση του Ταλ Ντίλιαν για το μαύρο βαν, και η υπόθεση Κατσουνωτού για τις επαφές του με βαρυποινίτη, με τις εξηγήσεις που δόθηκαν να είναι τουλάχιστον αστείες.
Η υπόθεση όμως του Θανάση Νικολάου, διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη. Έχουμε έναν νέο άνθρωπο που δολοφονήθηκε, έχουμε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εκτροχιασμού της δικαιοσύνης, έχουμε μια καταδίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας από το ΕΔΑΔ και επίσης μια μητέρα η οποία εδώ και 18 χρόνια παλεύει με Θεούς και δαίμονες… Κυρίως με δαίμονες.
Ο Γενικός Εισαγγελέας θα μπορούσε να θέσει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις ως προς τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από τον χρόνο που διέρρευσε και να αφήσει τη δικαιοσύνη να πάρει την τελική απόφαση, ως προς τη πτυχή της συγκάλυψης. Δεν το έπραξε.
Αντιθέτως άφησε την οικογένεια να προχωρήσει με ιδιωτικές ποινικές διώξεις, γνωρίζοντας πως ένα τέτοιο εγχείρημα χρειάζεται τεράστια ψυχικά αποθέματα αλλά έχει και δυσβάστακτο οικονομικό κόστος. Πάντα βεβαίως υπάρχει η δυνατότητα του γενικού Εισαγγελέα να βάλει ταφόπλακα και σε αυτή τη διαδικασία, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να δώσει εξηγήσεις για την απόφαση του.
Ίσως ο κ. Σαββίδης, θα έπρεπε να κάνει δεύτερες σκέψεις και να στηρίξει μια διαδικασία η οποία δεν θα προσβάλλει πρωτίστως το ίδιο το κράτος και δεν θα πλήττει το κύρος του.