Η χθεσινή παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πιθανότερο να αποτελεί τέλος εποχής για τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά για τον ίδιο τον Τσίπρα.
Αναδείχθηκε νωρίς, κυβέρνησε νωρίς, αποδομήθηκε νωρίς… αλλά είναι πάρα πολύ νωρίς για πολιτική αποστρατεία.
Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως θα επιδιώξει ένα νέο ρόλο στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας, σε χρόνο και με τρόπο που ο ίδιος θα κρίνει ότι ευνοεί τους στόχους του που βεβαίως δεν πρέπει να αναμένει κάποιος ότι θα περιορίζονται σε ρόλο κομπάρσου.
Στο βιογραφικό του έχει καταγραφεί ότι υπήρξε ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός και ο πρώτος ηγέτης κόμματος της αριστεράς που κατάφερε να το βγάλει από το πολιτικό περιθώριο. Κάτι τέτοιο δεν είχε καταφέρει να το κάνει ούτε ο Λεωνίδας Κύρκος, που αποτελεί εμβληματική φυσιογνωμία της ανανεωτικής αριστεράς στην Ελλάδα.
Ωστόσο, η επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα, ήταν και η μεγαλύτερη αποτυχία του. Τα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε διέλυσε το σύννεφο του ρομαντισμού, για μια αριστερά που θα μπορούσε να παντρέψει τη κοινωνική ευαισθησία με τη δημοκρατία, δημιουργώντας συνθήκες ευημερίας. Απέτυχε παταγωδώς γιατί θυσίασε το όραμα, στον λαϊκισμό. Θυσίασε το ηθικό πλεονέκτημα στο βωμό της εξουσίας, συνεργαζόμενος ακόμα και με τον Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν καταφέρει να ανακάμψει με τη νέα ηγεσία του, κάτι που θεωρείται πολύ πιθανό, θα επιστρέψει στα ποσοστά της δεκαετίας του 2000, και στον ρόλο μια περιθωριακής δύναμης διαμαρτυρίας. Κάτι τέτοιο ίσως βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι στο σημείο που θα το καταστήσει και πάλι κόμμα εξουσίας.
Αυτό το κενό που ίσως δημιουργηθεί, δεν αποκλείεται να αναλάβει να το καλύψει ο Αλέξης Τσίπρας με την δημιουργία ενός νέου κεντροαριστερού κόμματος, χωρίς τα βαρίδια του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.
ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αλέξη
Οι εσωκομματικές διεργασίες μετά την παραίτηση Τσίπρα, θα ήταν αδύνατον να ολοκληρωθούν χωρίς συγκρούσεις και διαρροές. Όπως όλα δείχνουν την ηγεσία θα διεκδικήσουν η Έφη Αχτσιόγλου και ο Αλέξης Χαρίτσης, εκφράζοντας δύο διαφορετικές τάσεις παρά το ότι ανήκουν και οι δύο στην «ομπρέλα» του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Ως πιθανός διεκδικητής της ηγεσίας εμφανίζεται και ο Διονύσης Τεμπονέρας. Το πρόβλημα για τον Ε. Τσακαλώτο και τον Δ. Τεμπονέρα είναι ότι απέτυχαν να εκλεγούν στη Βουλή, και θα ήταν δύσκολο να διαχειριστούν από τη Κουμουνδούρου την ετερόκλητη κοινοβουλευτική ομάδα.
Μετά από επτά χρόνια απουσίας από τα εσωτερικά πράγματα του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται στο προσκήνιο και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο οποίος στηρίζεται από μετριοπαθή στελέχη του κόμματος.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν αναμένεται να στηρίξει επισήμως κάποιον από του υποψήφιους, πιστεύοντας πως με τη διατήρηση αποστάσεων θα διατηρήσει το δικαίωμα να αποτελεί χρυσή εφεδρεία, έτοιμη να ηγηθεί όταν του ζητηθεί και πάλι της κεντροαριστεράς.
Το δυστύχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι μέχρι να ολοκληρωθούν οι εσωκομματικές διεργασίες, η Ελλάδα θα έχει μπει και πάλι σε τροχιά εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει ο κίνδυνος, ο νέος ηγέτης να φορτωθεί με το καλημέρα μια ακόμα διπλή ήττα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Αλέξη Τσίπρα, η νέα ηγεσία θα πρέπει αν ξεκαθαρίσει το τοπίο, βάζοντας στον πάγο, στελέχη που η παρουσία τους προκαλεί κόστος, όπως ο Παύλος Πολάκης. Είναι άγνωστο τι συγκρούσεις θα προκαλέσουν αυτές οι κινήσεις.
Οι επόμενες ημέρες θα δώσουν στίγμα για το που πηγαίνει το κόμμα και τι προοπτικές υπάρχουν.
