Προσωπικά δεν πρόκειται να θεωρήσω ως θεμιτό αυτό τον τρόπο άσκησης πολιτικής, που παρουσίασε χτες ο ΓΓ του ΑΚΕΛ.
Πρόκειται για μία παραδοξότητα η οποία εξυπηρετεί ένα και μόνο ταπεινό κίνητρο: την επαφή του κόμματος με την εκλογική επιτυχία την οποία έχει πολλά χρόνια να γευτεί. Επιτυχία την οποία δεν μπορεί να πλησιάσει εάν απευθυνθεί ειλικρινά στους πολίτες με τις απόψεις που πραγματικά εκφράζει. Γι αυτό και αναζητεί μία φενάκη, μία κοινωνική υποτίθεται πρωτοβουλία η οποία θα καταστήσει εύπεπτη μία ταυτότητα που αρνείται να δεχθεί η πλειοψηφία. Αυτό είναι πέραν του προφανούς από ένα και μόνο γεγονός: Το ΑΚΕΛ δεν αλλάζει, λέει σε κάθε τόνο, η ηγεσία του κόμματος. Διατηρεί την ταυτότητα του μαρξιστικού- κόμματος. Διατηρεί τον τρόπο λειτουργίας, της αυστηρής δομής και τρόπου αποφάσεων που ορίζει ο Λενινιστικός λεγόμενος Δημοκρατικός, Συγκεντρωτισμός. Το ΑΚΕΛ δεν κάνει καμία αυτοκριτική για τα λάθη του παρελθόντος. Δεν βρίσκει να έγινε κάτι λάθος στις πολιτικές που εφάρμοσε και οδήγησαν τη χώρα στον οικονομικό γκρεμνό. Με τον ίδιο λαικισμό που ήταν έτοιμοι να κατεδαφίσουν την οικονομία καταψηφίζοντας τον προϋπολογισμό του 2022. Δεν έκανε λάθος επιλογές όταν έκανε την Μεγάλη Παρασκευή όχι στο δημοψήφισμα το ναι της Μεγάλης Πέμπτης. Είναι αυτοί που προσβλητικά σηκώθηκαν κι έφυγαν από τη Βουλή όταν μιλούσε ο Πρόεδρος μίας χώρας που δεχόταν εισβολή! Είναι οι ίδιοι και σήμερα σηκώνουν στην ευρωβουλή και ζητούν να διαλυθεί το ΝΑΤΟ και να παύσει να αναπτύσσει τη δική της άμυνα και ασφάλεια η Ευρώπη.
Για το ΑΚΕΛ υπάρχουν ουσιαστικά δύο κόσμοι τους οποίους προσπαθεί να γεφυρώσει τεχνητά. Ο κόσμος του κόμματος, της ιδεολογίας του απολιθώματος, του κομματικού μηχανισμού που συνεχίζει να παράγει τσιτάτα και ψευδαισθήσεις μίας «άλλης κοινωνίας» ανώτερης της αστικής που τώρα ζούμε. Και ο πραγματικός κόσμος στον οποίο όλα αυτά ακούγονται ως σκηνές από το Τζιουράσικ Παρκ. Ο πραγματικός κόσμος από τον οποίο το ΑΚΕΛ απέχει.
Με άλλα λόγια όλο αυτό που επιχείρησε να παρουσιάσει με ένα συναινετικό περιτύλιγμα χτες ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόδειξη της αδυναμίας του κόμματος να αλλάξει. Και έτσι δημιουργεί δύο κόμματα. Το πραγματικό, με τον μηχανισμό, τους εργαζόμενους, την κομματική ταυτότητα και τον καθαρό ιδεολογικό μανδύα και κάτι άλλους που θα τους χρησιμοποιεί στις εκλογές για να προσθέτουν στα ποσοστά τις ομάδες εκείνες που δεν μπορεί να αγγίξει το κόμμα.
Για να μπορέσει όμως να πετύχει τον στόχο της χτεσινής πρωτοβουλίας υπήρχε μία προϋπόθεση: Να παρουσιαστεί η ήττα των προεδρικών εκλογών ως μεγάλη επιτυχία. Αγνοώντας τις ιδιάζουσες συνθήκες των εκλογών του 2023, όταν συγκρούστηκαν τα υπερ-εγώ δύο Συναγερμικών υποψηφίων και επειδή ο Ανδρέας Μαυρογιάννης πέτυχε να συγκεντρώσει ένα αξιόλογο ποσοστό, αυτό θεωρείται επιτυχία της πολιτικής του ΑΚΕΛ. Το γεγονός ότι τα όποια ποσοστά συγκεντρώθηκαν με έναν υποψήφιο προερχόμενο από την ομάδα συνεργατών του Νίκου Αναστασιάδη, ο οποίος ανοικτά και καθαρά ο άνθρωπος ανέλυε ένα άλλο αφήγημα στο Κυπριακό από αυτό του ΑΚΕΛ. Έναν υποψήφιο ο οποίος επέλεξε και ανακοίνωσε έναν γνωστό συντηρητικό δεξιό για υπουργό Οικονομικών προκειμένου να καθησυχάσει επειδή ο κόσμος φοβάται τις οικονομικές πολιτικές του ΑΚΕΛ και ο οποίος καθημερινά διαβεβαίωνε πως το κόμμα δεν θα έχει καμία σχέση με την διακυβέρνηση του γιατί δεν τους εμπιστεύεται ο κόσμος. Κέρδισαν λέει. Μα… αν είναι να κερδίσω με την ταυτότητα του άλλου… αυτό δεν το λέω επιτυχία. Το λέω μασκάρεμα.
