Όταν άρχισε να σχηματίζει την άποψη ο Νίκος Χριστοδουλίδης με ποιους θα συνεργαστεί στις εκλογές που τον έφεραν στην Προεδρία, πολλοί από αυτούς με τους οποίους συζητούσε, του έθεταν το προφανές για όλους, εκτός από τον ίδιο ερώτημα: Με ποιους θα κυβερνήσεις και πως;

Ο ίδιος το υποτίμησε. Ή υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του να καθοδηγεί τα πράγματα προς τις επιλογές του.  Στην προεκλογική εκστρατεία κι επειδή όλα πήγαιναν καλά, το πρόβλημα δεν αναδείχθηκε στις πραγματικές του διαστάσεις. Το αντιλήφθηκε -είμαι βέβαιος- όταν κάθισε μαζί με τους εταίρους του να σχηματίσουν κυβέρνηση και αναγκάστηκε να τηλεφωνά λίγο πριν τα μεσάνυκτα της Κυριακής στους υποψηφίους για να τους ενημερώνει ότι την επομένη αναλαμβάνουν καθήκοντα υπουργού, αφού εν τω μεταξύ του ανέτρεψαν τα σχέδια για πρόσωπα που είχε στο μυαλό του.

Αυτό όμως πέρασε. Αυτό που δεν θα περάσει αβρόχοις ποσί, είναι η οδυνηρή πραγματικότητα, που σήμερα αντιμετωπίζει στη Βουλή, όπου αναγκάζεται να αναζητά στήριξη από την αντιπολίτευση για να αντιμετωπίσει τις επικίνδυνες προτάσεις – όπως ο ίδιος τις χαρακτηρίζει- της συμπολίτευσης. Για πόσο καιρό πιστεύει ότι αυτή η σχιζοειδής κατάσταση μπορεί να συνεχιστεί χωρίς να επιλέξει ο ίδιος με ποιους θα συνεχίσει να κυβερνά; Για να το πω εντελώς καθαρά: Το δίλημμα δεν είναι τόσο στην αντιπολίτευση του ΔΗΣΥ, εάν θα στηρίξει την κυβέρνηση… αλλά πόσο ο ίδιος ο Πρόεδρος θα θεωρεί ως αντιπολίτευση τον ΔΗΣΥ. Αυτό μας πάει πίσω στο αρχικό ζήτημα: με ποιους θα πάει και ποιούς θα αφήσει ο Πρόεδρος…