Σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι η βιωσιμότητα των δημόσιων σχολείων δεν είναι δεδομένη;
Θέτουμε το ερώτημα στηριγμένοι σε αδιάσειστα στοιχεία καθώς στη δημόσια εκπαίδευση, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αυξάνεται σημαντικά κάθε χρόνο το ποσόν στον προϋπολογισμό που αποδίδεται στο Υπ. Παιδείας, αλλά μειώνονται ή ελάχιστα αυξάνονται οι δαπάνες για την αναβάθμιση της παιδείας. Συγκεκριμένα για το 2023 στη Μέση Γενική Εκπαίδευση η μισθοδοσία του εκπαιδευτικού προσωπικού απορροφά το 94% της συνολικής δαπάνης του Υπουργείου. Αυτό το ποσοστό είναι φοβερό!
Στη Μέση Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση το αντίστοιχο ποσοστό είναι 87% και στη Δημοτική Εκπαίδευση 91%. Εάν κανείς μελετήσει το φαινόμενο διαχρονικά, θα διαπιστώσει πως το ποσόν από τον προϋπολογισμό που κάθε χρόνο απομένει (παρά τις αυξήσεις) για άλλες δαπάνες, πλην του μισθολογίου, μειώνεται σταθερά.
Το παράδοξο δεν τελειώνει εδώ. Ενώ αυξάνεται το μισθολόγιο των εκπαιδευτικών, αυξάνεται δηλαδή ο αριθμός των εκπαιδευτικών… μειώνονται οι μαθητές.
Ο αριθμός των μαθητών/τριών στη Μέση από 49.163 μαθητές/μαθήτριες το 2012/13 φτάσαμε σε 45.467 το 2021/22, δηλαδή καταγράφεται μείωση 7,5%. Ταυτόχρονα ο αριθμός των εκπαιδευτικών αυξήθηκε κατά 8,3%.
Οι αριθμοί που αναφέρω, δεν περιλαμβάνουν το ποσοστό αύξησης της ΑΤΑ που αποφασίστηκε τον περασμένο μήνα.
Εάν πράγματι λοιπόν, θέλουμε να μιλήσουμε για μεταρρύθμιση και αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, από εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε, καθώς είναι αναπόδραστο. Εάν αυτές οι κοινωνικές τάσεις συνεχιστούν με μείωση των μαθητών, που φαίνεται ότι θα συνεχιστούν, και εάν αυτές οι πλασματικές αυξήσεις θέσεων εκπαιδευτικών συνεχιστούν… θα έρθει η στιγμή που η δημόσια εκπαίδευση θα καταρρεύσει. Θα καταρρεύσει μάλιστα με ευθύνη εκείνων που την επικαλούνται με σθένος.
Καταγράφουμε τα πιο πάνω γιατί τον τελευταίο καιρό διαπιστώνουμε και έναν εφησυχασμό… αλλά η ώρα της κρίσης θα έρθει. Κι εκεί θα μετρηθούμε όσοι πραγματικά νοιάζονται για τη δημόσια εκπαίδευση και όσοι για το προσωπικό τους μέλλον, μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης.
