Όλοι οι θεσμοί στη χώρα μας οφείλουν να εκσυγχρονίζονται, να ακολουθούν τα σύγχρονα ρεύματα διοίκησης και ελέγχου, και ορθά βρισκόμαστε σε διαρκή αναζήτηση προτύπων. Στη χώρα μας έγιναν βήματα προόδου, ωστόσο υπάρχει ακόμα, ένας ιδιαίτερα σοβαρός αναχρονισμός για τον οποίο κανείς δεν συζητά: ο μόνος θεσμός που λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσε από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι ο θεσμός του Γενικού Ελεγκτή. Προσοχή όχι της Ελεγκτικής Υπηρεσίας (Ε.Υ. )… του Γενικού Ελεγκτή, γιατί έτσι στην πραγματικότητα λειτουργεί. Το δε χειρότερο… πρόκειται για τον θεσμό του οποίου ο ηγέτης, Οδυσσέας Μιχαηλίδης αρνείται και θεωρεί δυνητικά διεφθαρμένο εχθρό, όποιον εγείρει ζητήματα αλλαγής του καθεστώτος λειτουργίας της ΕΥ.
Είναι ο πλέον απαρχαιωμένος και προσωποπαγής θεσμός που υπάρχει στην κυπριακό κράτος. Περισσότερο προσωποπαγής και ανέλεγκτος και από την Γενική Εισαγγελία καθότι εκεί αναγνωρίζεται ο σημαντικός ρόλος του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα τον οποίο ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, έχει στην δική του υπηρεσία εξαφανίσει.
Τα όσα αναχρονιστικά αφορούν τον Γενικό Ελεγκτή είναι πολλά και εν πολλοίς προκύπτουν από το Σύνταγμα:
Α. Το Σύνταγμα μας προβλέπει ότι ΜΟΝΟ δημόσιος υπάλληλος μπορεί να διοριστεί ως Γενικός Ελεγκτής. Γιατί; Δεν είναι καιρός αυτός ο αναχρονισμός να αλλάξει; Ίσα-ίσα που η προηγούμενη εμπλοκή του ελεγκτή με την δημόσια υπηρεσία δυνατόν να δημιουργεί δεσμεύσεις που δεν του επιτρέπουν να αποδώσει επαρκώς και με αξιοπιστία. Για παράδειγμα ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης διορίστηκε Γενικός Ελεγκτής μετά από χρόνια υπηρεσίας στο Υπουργείο Μεταφορών ως εσωτερικός ελεγκτής και προηγούμενη εμπειρία στο Τμήμα Δημοσίων Έργων. Με ποια αξιοπιστία μπορεί να κρίνει δικές του αποφάσεις ή εκείνες συναδέλφων του με τους οποίους ανέπτυξε πιθανώς φιλικές σχέσεις;
Β. Ο Γενικός Ελεγκτής στην Κύπρο, δεν παύεται, μέχρι συνταξιοδοτήσεως. Από την στιγμή που διορίζεται κανείς πλην του Ανωτάτου Δικαστηρίου, δεν μπορεί να τον παύσει κάτω από ιδιαίτερα αυστηρούς όρους ανάλογους εκείνων που αφορούν τους δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Γ. Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο είναι πως σε όλη την Ευρώπη, είτε υπάρχει Ελεγκτικό Συμβούλιο με εναλλασσόμενα πρόσωπα ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ή και εκεί που υπάρχει προσωποπαγής διορισμός, αυτός έχει περιορισμό θητειών. Το ανώτερο δύο εξαετείς θητείες. Σύστημα, με εφ΄ όρου ζωής με ένα και μόνο κριτή υπάρχει μόνο στην Κύπρο και σε μία ακόμα χώρα. Το εξωφρενικό του συστήματος το αναγνωρίζει και ο ίδιος ο κ. Μιχαηλίδης… ο οποίος όμως δηλώνει πως αν είναι να αλλάξει το σύστημα θα πρέπει να αλλάξει αφού ο ίδιος συνταξιοδοτηθεί. Σε καμιά 25ρια χρόνια δηλαδή…
Πολλοί θα πουν μα ο Οδυσσέας παράγει έργο. Ας μην το αμφισβητήσω. Ποιος όμως μπορεί να αμφισβητεί επίσης ότι λόγω κάποιων ναρκισσιστικών χαρακτηριστικών που τον διακρίνουν έπληξε πολλές φορές την ίδια την υπηρεσία της οποίας προΐσταται. Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι προσωπικό αλλά ποιοτικό. Οι αποφάσεις ενός Ελεγκτικού Συμβουλίου, θα είναι αναμφίβολα περισσότερο αξιόπιστες, απαλλαγμένες από προσωπικές επιλογές και εμμονές, και κυρίως θα πρόκειται για αποφάσεις που τυγχάνουν πολλαπλού ελέγχου. Το έργο ενός Συμβουλίου Ελεγκτών θα είναι απείρως πιο ποιοτικό, αξιόπιστο και δημοκρατικά ελέγξιμο από το έργο που παράγει σήμερα η προσωποπαγής Ελεγκτική Υπηρεσία του Οδυσσέα Μιχαηλίδη.
Με δυο λόγια ζητάμε για την Ελεγκτική Υπηρεσία αυτό που ο κ Μιχαηλίδης ζητά για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό του: «…όλοι όσοι ασκούν εξουσία, να μην επιλέγονται τυχαία, αλλά μέσα από μια σωστή και ορθολογική διαδικασία, με τις αναγκαίες ασφαλιστικές δικλείδες και τα θεσμικά αντίβαρα». (ΚΥΠΕ 08/07/2023)
