Οι εκλογές πέρασαν και η περίοδος των υποσχέσεων και των δεσμεύσεων τερματίστηκε. Λογικά τα κυρίαρχα θέματα της προεκλογικής περιόδου, θα έπρεπε να αποτελούν μέρος του έργου (όσο πρόλαβε) να υλοποιήσει η νέα κυβέρνηση. Ωστόσο, «είθισται» μετά τις εκλογές να ακολουθεί η απογοήτευση, καθώς οι προθέσεις δεν μετατρέπονται σε πολιτικές αποφάσεις και πράξεις, με την επίκληση «άλλων προτεραιοτήτων», «περίπλοκων διαδικασιών» κλπ.
Κατά τη προεκλογική περίοδο, όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις και όλοι οι υποψήφιοι είχαν κατανοήσει πλήρως την αναγκαιότητα συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, ώστε η Κυπριακή Δημοκρατία να μπορέσει να λειτουργήσει πλέον ως σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και όχι ως συνταγματική «μοναρχία», στην οποία ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να λειτουργεί σε ένα κέλυφος αδιαφάνειας, χωρίς κανέναν έλεγχο.
Αυτά τα υπεπρονόμια, λόγω συνταγματικών αδυναμιών που σχετίζονται με το Κυπριακό, εκ των πραγμάτων διέπουν και τη λειτουργία ανεξάρτητων θεσμών όπως του Ανωτάτου και πλέον και του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου, του Γενικού Εισαγγελέα και του Γενικού Ελεγκτή. Θεσμοί, που η επιλογή των προσώπων που τους στελεχώνουν, ανήκει και πάλι στο, Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος μπορεί να διορίζει επιτροπές Δημόσιας και Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, Αρχηγό και Υπαρχηγό Αστυνομίας, Αρχηγό και Υπαρχηγό ΕΦ, Συμβούλια ημικρατικών οργανισμών κ.λπ.
Ο καθένας από αυτούς τους θεσμούς φτιάχνει ένα μικρό φέουδο, το οποίο, επίσης, είτε δεν τυγχάνει ελέγχου, είτε ελέγχεται από αυτόν που τους επέλεξε ή από αυτούς που επελέγησαν, επίσης από την κεφαλή του κράτους (Πρόεδρο).
«Ξαφνικά» αντιληφθήκαμε ότι ο Πρόεδρος μπορεί να διορίζει δύο μέλη του Υπουργικού του Συμβουλίου ως Γενικό και Βοηθό γενικό Εισαγγελέα; Τώρα αντιληφθήκαμε πως υφίσταται σύγκρουση μεταξύ του Νομικού Συμβούλου και του Δημοσίου Κατηγόρου, που είναι το ίδιο πρόσωπο;
Τώρα αντιληφθήκαμε ότι ο Γενικός Ελεγκτής δεν μπορεί να ελέγχει επιλεκτικά του πάντες, να υπερβαίνει το πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του και να μην δέχεται έλεγχο από κανέναν;
Το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι αξιωματούχοι δικαιούνται να παραμείνουν στις θέσεις τους μέχρι την αφυπηρέτησή τους, δεν γεννά ανησυχίες για δημιουργία συνθηκών διαπλοκής, περιβάλλοντος συγκάλυψης και εξυπηρέτησης προσωπικής ατζέντας;
Τέλος, δεν αποτελεί οξύμωρο σχήμα, όλοι αυτοί οι θεσμοί να δηλώνουν ταγμένοι στην αντιμετώπιση της διαφθοράς και αυτή να γιγαντώνεται λόγω της αδυναμίας τους να την πατάξουν; Αδυναμία που από πολλού χρόνου πλέον μεταφράζεται σε απροθυμία.
Αν είναι η ώρα για αλλαγές, αυτή είναι τώρα.
