Υπάρχει εχέφρων άνθρωπος ο οποίος να πιστεύει ότι η αδιανόητη καταστροφή και το πλιάτσικο στη Γαλλία έχει πραγματικά να κάνει με τη δολοφονία του αλγερινής καταγωγής 17χρονου; Το κάψιμο των περιουσιών του κόσμου, των αυτοκινήτων, ο όχλος που ουρλιάζει το takbir την ώρα που βγαίνει από καταστήματα με κλεμμένα ή καταστρέφει ότι μα ότι βρίσκει μπροστά του; (!..)

Σαφώς είναι μεγάλη -και δεν είναι τωρινή- η συζήτηση για την αποτυχία και την αδιαφορία σε μεγάλο βαθμό της Γαλλίας να ενσωματώσει τους μετανάστες από τις πρώην αποικίες της στη βόρειο Αφρική. Σαφέστατα και είναι ευρύτερο και κοινωνικό το θέμα, ειδικά σε μια χώρα όπου οι ταραχές έχουν πια καθιερωθεί ως «μέσο διαμαρτυρίας» ακόμα και όταν αφορούν προνόμια άλλων εποχών τα οποία δεν μπορούν να σταθούν στα οικονομικά της μεγέθη.

Όμως, κοιτάζοντας αυτή τη φορά το εύρος της καταστροφής: πότε αλήθεια θα αρχίσει η συζήτηση για το εάν και οι ίδιοι θέλουν να ενσωματωθούν -και εκεί και αλλού- αλλά και για το πόσοι από αυτούς μισούν πραγματικά τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής;

Γιατί αλήθεια ο Γάλλος, ο προοδευτικός Γάλλος και ο κάθε Ευρωπαίος του είδους να ζουν τώρα με το φόβο του τι θα φέρει η επέλαση αύριο της ακροδεξιάς στη Γαλλία προκειμένου να διαφυλαχθεί το «δικαίωμα» του πιο ευάλωτου στο φανατισμό, την οπισθοδρόμηση, τον αντισημιτισμό, το μυσογυνισμό και την ομοφοβία κομματιού της γαλλικής κοινωνίας να τα κάνει γης μαδιάμ κάθε φορά που του δίδεται η ευκαιρία; Για πόσο ακόμα οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα είναι ανίκανες να συζητήσουν και αυτό το κομμάτι, όπως και όλα τα άλλα, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της πολιτικής ορθότητας των ημερών;

Του Κώστα Κωνσταντίνου