Το ντύσιμο εδώ και αιώνες είναι κώδικας επικοινωνίας. Δηλώνω στοιχεία του χαρακτήρα μου με αυτά που φοράω, δηλώνω όμως και πως αντιμετωπίζω τον χώρο και τους ανθρώπους που τυγχάνει να επισκέπτομαι. Κι αν μιλάμε για ρούχα που φοράμε στη δουλειά, δείχνει ακόμη και την απόφαση μου να εργαστώ σύμφωνα με τους κανόνες ή όχι. Ως γυμναστής αν εμφανίζομαι στη δουλειά με κασκόλ, άστα να παν. Κι αν ως βουλευτής εμφανίζομαι ως κλόουν ή με επιτηδευμένο ντύσιμο, δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά μία βαθιά ανασφάλεια. Μία ανάγκη να τραβήξεις το ενδιαφέρον για τους λάθος λόγους. Δεν είναι cool  το πουκάμισο με τα παπαγαλάκια στη Βουλή. Είναι χαζό. Δεν είναι ενδιαφέρον το αβυσσαλέο ντεκολτέ και το γυαλί νυχτερίδα στη Βουλή. Είναι δήλωση αφέλειας και προσβολής του τύπου τι με στείλατε να κάνω εδώ πέρα. Γιατί; Γιατί απλούστατα ξεκινάς τη δουλειά σου δηλώνοντας πως θέλεις να ξεχωρίσεις. Για τους λάθος λόγους όμως…