Οι δολοφονίες των πολιτικών αντιπάλων και των πιθανών, διεκδικητών του θρόνου, είναι γνωστή μέθοδος στην ιστορία πολλών αυτοκρατοριών. Του Βυζαντίου περιλαμβανομένου.

Οι Τσάροι στη Ρωσία και οι κομμουνιστές  που τους διαδέχτηκαν «διέπρεψαν» ως συνεχιστές αυτών των μεθόδων. Με την στήριξη των Μπολσεβίκων και του Κόμματος, έδωσαν  νέα διάσταση στην τρομοκρατία, αναδεικνύοντας την σε επίσημη κρατική πολιτική, με κρατικά/κομματικά όργανα εφαρμογής της.  

Στις χώρες που ποτέ δεν γνώρισαν δημοκρατία, όπως είναι η Ρωσία, εξακολουθεί να είναι ακόμη και σήμερα – όπως φαίνεται- ένας θεμιτός για το κράτος τρόπος αντιμετώπισης διαφωνιών, προβλημάτων δηλαδή. Το κόμμα έφυγε, αλλά οι παρακαταθήκες έμειναν.

Διότι όταν δεν υπάρχει δημοκρατία, η διαφωνία είναι πρόβλημα, καθότι δεν υπάρχουν τα θεσμικά αντίβαρα, κοινοβούλιο, αντιπολίτευση, δικαστήρια, σύνταγμα που να υπηρετεί τη χώρα κ.λπ.

Πρόκειται για ολοκληρωτικά καθεστώτα, για τα οποία η δημοκρατία είναι λέξη άγνωστη και οι εκλογές είναι κατ επίφαση.

Δεν είναι τυχαίο που το σταλινικό κατάλοιπο της τρομοκρατίας, ανθεί ακόμη και σήμερα…

Φωτό/ Λεζάντα: Η αίθουσα που δολοφονήθηκαν το 1918 από τους Μπολσεβίκους, ο Τσάρος Νικόλαος, η σύζυγος του, και τα πέντε παιδιά τους!