Υπαρκτοί και ανύπαρκτοι καταδρομείς και πολεμιστές, έχουν μπλεχτεί σε δικαστικές διαμάχες, με μοναδικό θύμα την ιστορική αλήθεια. Μνημεία, δαφνοστεφανώματα και πολλά λεφτά.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Η Κύπρος, η εισβολή του 1974 και οι διακοινοτικές ταραχές που είχαν προηγηθεί, εδώ και χρόνια αποτελούν πεδίο δημιουργίας μύθων, κάποιοι εκ των οποίων δεν είναι και τόσο «αθώοι». Ένας από αυτούς, που αφορά κάποιους δήθεν «αθέατους καταδρομείς» εξ Ελλάδος, έγινε τηλεοπτικό σίριαλ, του οποίου ακολούθησαν εκδηλώσεις τιμής, μνήμης, ανέγερση μνημείων, συλλογή χρημάτων και τελετές παρασημοφόρησης… ανύπαρκτων αγωνιστών. Εμπλεκόμενοι σε αυτή τη περίεργη ιστορία, βρέθηκαν για χρόνια στα δικαστήρια με ανταλλαγές αγωγών χωρίς να τελειώνει αυτός ο «πόλεμος». Τα σωματεία «Κομμάντος 1974» και «Πολεμιστών ΕΛΔΥΚ 1974» κατήγγειλαν τόσο τους ενάγοντες όσο και τους εναγόμενους σε δικαστική υπόθεση που εκδικάστηκε από το επαρχιακό δικαστήριο Λεμεσού, για εξαπάτηση και ζητούσαν τη λήψη μέτρων. Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού ασχολήθηκε με αυτή την υπόθεση και δεν μπόρεσε να καταλήξει σε απόφαση, περιοριζόμενο στην επισήμανση πως «είναι πράγματι θλιβερό που άτομα τα οποία θέλησαν να ασχοληθούν με ιστορικά γεγονότα και απόδοσης τιμής σε πρόσωπα που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της Κύπρου, παρέμειναν να αντιμάχονται ο ένας τον άλλο σε μια αίθουσα δικαστηρίου»
Παραμύθι Χαρδαβέλλα
Η άκρη του νήματος βρίσκεται σε μια εκπομπή που έκανε το 2008 στο τηλεοπτικό κανάλι Alter στην Ελλάδα ο δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας, όπου παρουσίασε κάποιον Διονύσιο Πατεράκη, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν καταδρομέας που έδρασε μυστικά στη Κύπρο την περίοδο 1964-1974. Το παραμύθι είχε σενάριο και πλοκή που θα ζήλευαν και ταινίες του Hollywood. Οι «αθέατοι» κατά φαντασία καταδρομείς ήρθαν στη Κύπρο μυστικά, με μια βάρκα και δεν ανήκαν ούτε στην Ε.Φ ούτε στην ΕΛΔΥΚ, αλλά απευθείας στον Γ. Γρίβα, αρχηγό τότε της ΑΣΔΑΚ. Όπως ισχυρίστηκε ο Πατεράκης, έκαναν δολιοφθορές σε τουρκοκυπριακά χωριά, έκλεβαν οπλισμό που έφερναν οι Τούρκοι, ανατίναξαν πομπούς του Μπαϊράκ κ.α. Η ιστορία κατέληγε με τον δήθεν βομβαρδισμό της ομάδας στις 31 Ιουλίου 1966 στον Πενταδάκτυλο από τη τουρκική αεροπορία. Από τις βόμβες επέζησαν (σύμφωνα με τον μύθο) μόνο δύο, οι Δ. Πατεράκης και Κ. Αλεξίου, ο οποίος πέθανε στην Ελλάδα το 2009. Οι μυθομανείς ανέφεραν πως είχαν ανατινάξει εγκαταστάσεις του Μπαϊράκ, ως αντίποινα για την δολοφονία ενός εκ των 8 και μετά τους πρόδωσαν δήθεν Άγγλοι πράκτορες. Πατεράκης και Αλεξίου σύμφωνα με τον μύθο έμειναν 48 μέρες κρυμμένοι σε μια σπηλιά και μετά τους βρήκε ένας καλόγερος από το Μοναστήρι του Μαχαιρά. Το παραμύθι το άκουσαν κάποιοι επιχειρηματίες στη Κύπρο και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν οικονομικώς και να προωθήσουν την απόδοση τιμών στους «αθέατους» ανύπαρκτους καταδρομείς. Μάλιστα έγινε εκδήλωση σε γνωστό ξενοδοχείο της Λεμεσού στην οποία μαζεύτηκαν πολλές χιλιάδες ευρώ. Κάποιοι υπολογισμοί υποστηρίζουν ότι μαζεύτηκαν €500.000 ενώ άλλοι κάνουν λόγο για €106.000. Με τα χρήματα αναγέρθηκε και μνημείο με τα ονόματα των «αθέατων» και ανύπαρκτων καταδρομέων στην Ασγάτα και μάλιστα είχαν κληθεί εκπρόσωποι της Πολιτείας, της ΕΦ, της ΕΛΔΥΚ κλπ
Αγωγή και δίκη
Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια, με αγωγή που έκανε ένας από τους βετεράνους που είχε προσκληθεί στη Κύπρο, για να λάβει μέρος στις εκδηλώσεις κάνοντας τα αποκαλυπτήρια του μνημείου στην Ασγάτα. Ο συγκεκριμένος, φέρεται ως Πρόεδρος ενός συλλόγου βετεράνων πολεμιστών, ο οποίος στη πραγματικότητα είναι ιδιωτική εταιρεία. Όπως διαπιστώθηκε και από επίσημα έγγραφα της ΕΦ και του υπουργείου Εθνικής Άμυνας στην Ελλάδα, η συγκεκριμένη ομάδα «αθέατων» καταδρομέων, δεν υπήρξε ποτέ και κανένας βομβαρδισμός δεν έγινε στον Πενταδάκτυλο στις 31 Ιουλίου 1966. Η ιστορία ήταν μια απάτη και εξαπατημένοι είναι και οι άνθρωποι που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν για να γίνουν οι εκδηλώσεις και τα μνημεία. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι 6 από τους δήθεν 8 καταδρομείς, είναι ανύπαρκτα πρόσωπα. Τα μόνα υπαρκτά πρόσωπα είναι οι Πατεράκης και Αλεξίου, οι οποίοι ωστόσο δεν είχαν καμία απολύτως δράση στη Κύπρο. Δέχθηκαν όμως παράσημα και τιμές, μαζί με €39.000, τα οποία πήραν ως οικονομική ενίσχυση.
Ο Κ. Αλεξίου που φερόταν ως αρχηγός της ομάδας των «αθέατων» καταδρομέων, πέθανε το 2009 στην Ελλάδα. Μάλιστα γινόταν και μνημόσυνο στην εκκλησία για αυτούς… αν και δεν υπήρξαν ποτέ. Το δικαστήριο δεν μπόρεσε να καταλήξει σε απόφαση, αποδεχόμενο ουσιαστικά ότι και οι ενάγοντες και οι εναγόμενοι παραπλανήθηκαν από την εκπομπή του Κ. Χαρδαβέλλα και τον Δ. Πατεράκη, ο οποίος αν και υποστήριξε ότι κατατάχθηκε το 1964, είχε καταταχθεί το 1965 και δεν ήταν καταδρομέας, αλλά στρατιώτης του ΣΕΜ (Σώμα Εφοδιασμού Μεταφορών). Το δικαστήριο δεν εξέδωσε ούτε διάταγμα κατεδάφισης του μνημείου στην Ασγάτα, αφού έχει ανεγερθεί σε ιδιωτική γη.
Χλιδή
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην εκδήλωση που είχε γίνει σε ξενοδοχείο της Λεμεσού για να μαζευτούν χρήματα για «αναξιοπαθούντες πολεμιστές» του 1974, είχε έρθει η μπάντα του Δήμου Αθηναίων υπό τη διεύθυνση του συνθέτη Γ. Κατσαρού και γνωστοί τραγουδιστές όπως ο Λάκης Χαλκιάς και ο Μιχάλης Βιολάρης. Οι Ελλαδίτες που ήρθαν για να κάνουν τα αποκαλυπτήρια, τιμήθηκαν ως «αρχηγοί» κράτους με οδηγούς λιμουζίνες, διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία κλπ. Τα έξοδα για τη φιλοξενία τους ξεπέρασαν τις €40.000. Το παρόν του βεβαίως είχε δώσει και ο δημοσιογράφος Κ. Χαρδαβέλλας.
Οι διοργανωτές της εκδήλωσης αποφάσισαν να διαθέσουν τα καθαρά έσοδα στους «πολεμιστές» που αντιμετώπιζαν προβλήματα. Μάλιστα ο Δ. Πατεράκης μαζί με τον Κ. Αλεξίου πήραν την μερίδα του λέοντος. Πήρε €20.000 ο πρώτος και €19.000 ο δεύτερος. Ο Δ. Πατεράκης φάνηκε και «μεγαλόψυχος» και ζήτησε να ενισχυθούν και άλλοι «βετεράνοι καταδρομείς» οι οποίοι όπως φαίνεται σε έγγραφο των διοργανωτών της εκδήλωσης πήραν από μερικές χιλιάδες ευρώ ο καθένας. Ωστόσο στο έγγραφο αυτό, ο σύλλογος «Κομάντος 1974» που εκπροσωπεί την μεγάλη μάζα των καταδρομέων που υπηρέτησαν στη Κύπρο κατά την εισβολή, σημειώνει πως ουδείς από αυτούς που πήραν χρήματα δεν είναι καταδρομέας.
Η υπόθεση ωστόσο έχει πολλά επεισόδια με αγωγές και μηνύσεις στη Κύπρο και στην Ελλάδα και ουσιαστικά είχε μετατραπεί σε αντιπαράθεση οργανώσεων καταδρομέων και πολεμιστών του 1974. Το πάθος είναι τόσο έντονο που έδιναν την εντύπωση της προσπάθειας αλληλοεξόντωσης με εκατέρωθεν κατηγορίες για απάτες και απόσπαση χρημάτων.
