Αν ένας Έλληνας, δεν γνωρίζει τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Γκάτσο, τον Ξαρχάκο, τον Χατζιδάκι, τον Θοδωράκη, τον Τσιτάνη, τον Ζαμπέτα… είναι επιβεβαιώμενα «αναλφάβητος». Οι άνθρωποι αυτοί, και πολλοί ακόμα, αποτελούν το αλφάβητο μας. Οι στίχοι και οι νότες τους, είναι όσα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε συλλογική μνήμη ή συνείδηση.
Αυτό νόμιζα, αλλά έπεσα έξω.
Ήρθε να μας ανοίξει τα μάτια η Σούπερ Κική, η οποία ας με συγχωρέσει, δεν ήξερα την ύπαρξη της, μέχρι προχθές, όταν είδα εκείνο το βίντεο που εξηγούσε πως έμαθε για την ύπαρξη του Σταύρου Ξαρχάκου.
Η Σούπερ Κική λοιπόν, είναι η προσωποποίηση της αποτυχίας μας. Είναι όμως η επιτυχία του τίποτα, γιατί το τίποτα μετριέται με χιλιάδες ακόλουθους στα social media και με θεοποίηση της αγραμματοσύνης και του θράσους.
Με πιάνει τρόμος στην ιδέα ότι, χιλιάδες νέα παιδιά, αγνοούν την ύπαρξη του Ξαρχάκου αλλά γνωρίζουν ένα διαδικτυακό σκουπίδι.
Και να αγνοείς έναν μεγάλο καλλιτέχνη, δεν είναι δα και έγκλημα καθοσιώσεως, αν μεγάλωσες με Σφακιανάκη και ΛΕΠΑ, αλλά να έχεις το θράσος να δικαιολογείς την άγνοια σου με απαξίωση για «μυγοσκοτώστρες» και άλλους βλακώδεις παραλληλισμούς, είναι έγκλημα που θα πρέπει να τιμωρείται με απόρριψη στον κάλαθο των αχρήστων… δηλαδή με επιστροφή στη ρίζα τους.
ΚΕ