Καταρρέουν οι τράπεζες; Φταίνε οι δημοσιογράφοι.

Ανακαλύπτονται σκανδαλώδεις πολιτογραφήσεις; Φταίνε οι δημοσιογράφοι.

Ανεβαίνει ο πληθωρισμός; Φταίνε οι δημοσιογράφοι.

Γράφει μια ανοησία κάποιος στα ΜΚΔ; Φταίνε οι δημοσιογράφοι…

Ο κατάλογος των δημοσιογραφικών εγκλημάτων, ατέλειωτος. Πιθανότατα, να ευθύνονταν και για το προπατορικό αμάρτημα, γιατί αν υπήρχαν τότε δημοσιογράφοι, είναι σίγουρο ότι θα είχαν αποκρύψει τις επιπτώσεις από τη βρώση του «απαγορευμένου μήλου»!

Το φαινόμενο της επίρριψης ευθυνών, στους δημοσιογράφους, για υπαρκτά και ανύπαρκτα γεγονότα, για πραγματικές ή φανταστικές υποθέσεις, δεν είναι τόσο ενοχλητικό όσο είναι επικίνδυνο.

Η άποψη ότι, η ενημέρωση πρέπει να περάσει στα χέρια των πολιτών (γενικώς και αορίστως), είναι συνταγή που ανοίγει τον δρόμο στον αυταρχισμό της κάθε εξουσίας. Γιατί θα πρέπει η κυβέρνηση, τα υπουργεία, η Βουλή, η Νομική Υπηρεσία, η Αστυνομία… να δώσουν εξηγήσεις σε έναν πολίτη, ο οποίος αξιοποιώντας την ανωνυμία του διαδικτύου, μπορεί να κάνει καταγγελίες κατά πάντων, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να τις υπερασπιστεί και να τις στοιχειοθετήσει;

Πως θα προστατευθεί, αυτός που γίνεται στόχος τέτοιων καταγγελιών, αν αυτές είναι κακόβουλες και ελαύνονται από προσωπικά, επαγγελματικά ή άλλα ιδιοτελή κίνητρα;

Ας υποθέσουμε ότι από αύριο, δεν υπάρχουν εφημερίδες, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί και επίσημες ιστοσελίδες στελεχωμένες με επαγγελματίες που διαθέτουν όνομα επώνυμο ταυτότητα και υπογραφή.

Ποιος θα αναλάβει τον ρόλο της ενημέρωσης των πολιτών;

Ανώνυμοι πολίτες που με ένα «ουπς λάθος», καθαρίζουν, ακόμα και αν έχουν διασπείρει τα φοβερότερα ψέματα.

Ας μη θυμίσουμε την παραπληροφόρηση την περίοδο της πανδημίας, ή τα φαινόμενα εξυπνακισμού κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Και αυτάm ίσως να ήταν ανώδυνες περιπτώσεις. Για φανταστείτε μια στρατιωτική κρίση, κατά την οποία οι πολίτες θα ενημερώνονται με το τι είπε στη ξαδέλφη του κουμπάρου, ένας δεκανέα που ψήνει καφέ στο γραφείο του υπουργού;

Μια τέτοια εξέλιξη, ανοίγει διάπλατα το δρόμο στην όποια εξουσία, να αναλάβει τον ρόλο της επίσημης ενημέρωσης, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό ως προς τη χειραγώγηση των πολιτών.

Ας μην μιλήσουμε για τον πλουραλισμό, που τελικώς θα μετατραπεί σε συναυλία κακόφωνων φωνακλάδων.

Οι δημοσιογράφοι, είναι εργαζόμενοι και έχουν τις ίδιες έγνοιες και τα ίδια προβλήματα που έχει ο κάθε πολίτης. Και βεβαίως, όπως σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, υπάρχουν εξαίρετοι, μέτριοι και κακοί.  Δεν μπορεί όμως, a priori, να χαρακτηρίζονται «πληρωμένοι», «διεφθαρμένοι», «πουλημένοι», γιατί απλώς οι απόψεις τους δεν ταυτίζονται με αυτές του κάθε αναγνώστη.

Δεν ξεφεύγουν, ούτε από το σύνδρομο της συνωμοσιολογίας, αφού η όποια θέση τους, είναι περίπου σίγουρο ότι υπαγορεύεται από ξένα κέντρα, από επιχειρηματικά συμφέροντα, από αφεντικά, από τη νέα τάξη πραγμάτων και από την «αποστολή» τους, να παραπληροφορήσουν.

Και όλα αυτά, καταλογίζονται, από ανθρώπους που έχουν ελάχιστη έως καθόλου επαφή με το δημοσιογραφικό επάγγελμα και συνήθως είναι υπάκουοι και ευσυνείδητοι υπάλληλοι, στον δημόσιο τομέα, σε τραπεζικά ιδρύματα, σε πολυεθνικές εταιρείες ή επαγγελματίες, που στον τομέα τους, μπορεί επίσης να είναι εξαίρετοι, μέτριοι ή κακοί. Είναι όμως υπεράνω κριτικής, γιατί γνωρίζουν το πως πρέπει να εργάζεται ο δημοσιογράφος, καλύτερα από όσο γνωρίζει ο ίδιος ο δημοσιογράφος.

Φανταστείτε, αύριο ο γιατρός να αναλάβει να κάνει υποδείξεις στον μηχανικό αυτοκινήτων και ο υδραυλικός στον στρατηγό. Σε μια τέτοια παράνοια ζούμε.

Κοινωνία χωρίς υπεύθυνη ενημέρωση, είναι ζούγκλα και στις ζούγκλες επικρατεί ο ισχυρότερος και όχι ο τιμιότερος.

Κ.Ε