Πρώτα απ όλα πρέπει να αναγνωρίσουμε μερικά πράγματα: Το άνοιγμα ρωσικου προξενικού γραφείου στα κατεχόμενα, δεν συνιστά αναγνώριση. Έδρα του γραφείου παραμένει η πρεσβεία στην ελεύθερη Κύπρο. Άρα τυπικώς είναι καλυμμένοι. Υπάρχει επίσης προηγούμενο από δυτικές χώρες, και επίσης ικανοποιεί μία πραγματική ανάγκη που προκύπτει από το γεγονός πως στα κατεχόμενα έχει δημιουργηθεί μία ρωσική παροικία, με προξενικές ανάγκες που συναντούσε δυσκολίες να τις ικανοποιήσει.
Όχι όμως απροσπέλαστες δυσκολίες.
Αν και όπως είπαμε, δεν συνιστά αναγνώριση, συνιστά βήμα εξυπηρέτησης του κατοχικού καθεστώτος, το οποίο μπορεί να εμφανίζεται προς τους ξένους υπηκόους, κατοίκους του, ως ένα νομιμοποιημένο καθεστώς έστω, και ότι μπορούν από το έδαφος του να ικανοποιούν κάθε ανάγκη τους, χωρίς να χρειάζεται να μεταβαίνουν στην ελεύθερη Κύπρο.
Έχει επίσης σημασία το γεγονός ότι το θέμα χρονολογείται. Η Ρωσική πρεσβεία το ήγειρε από καιρού εις καιρόν, αλλά την ίδια ώρα επέλεγαν να διαφοροποιούνται από άλλες χώρες που άνοιξαν γραφείο, επισημαίνοντας πόσο συνεπείς είναι στην στήριξη τη Κυπριακής Δημοκρατίας. Και κέρδιζαν έτσι πόντους έναντι άλλων.
Η τακτική τους άλλαξε με τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου αφού πίεσαν τόσο την προηγούμενη όσο και την παρούσα κυβέρνηση να διαφοροποιηθεί από τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ενέτειναν τις πιέσεις για το άνοιγμα προξενικού γραφείου, το οποίο αποφάσισαν όταν προφανώς διαπίστωσαν πως η θέση της Κύπρου στο Ουκρανικό δεν θα αλλάξει.
Όπως και στο παρελθόν χρησιμοποίησαν την Κύπρο ως σφήνα των δικών τους συμφερόντων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και σήμερα αυτό προτίθενται να πράξουν.
Το κέντρο ενδιαφέροντος του είναι η φανερά πλέον η Τουρκία, η οποία στο Ουκρανικό (που είναι το μείζον για τη Ρωσία ζήτημα σήμερα), είναι η μόνη επαμφοτερίζουσα χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, την οποία έντονα θα επιθυμούσαν να τραβήξουν στο δικό τους στρατόπεδο. Να προσθέσουμε σε αυτή τη σύντομη ανάλυση την αντιπαράθεση Ερντογάν-ΗΠΑ.
Το Κυπριακό, αποτελεί το τυράκι στη ρωσική ποντικοπαγίδα: Μία ενδεχόμενη αναβάθμιση των σχέσεων της Μόσχας με το ψευδοκράτος, τι επιπτώσεις θα είχε στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις; Σε ποιο βαθμό θα ανέτρεπε τις θεωρούμενες ως παγιωμένες ισορροπίες; Θα δελέαζε την Τουρκία επαρκώς να λάβει την ιστορική απόφαση να αλλάξει στρατόπεδο;
Αυτό θα αποτελούσε ιδανικό και για τις δύο χώρες σενάριο. Η Ρωσία θα «νομιμοποιούσε» την εισβολή της στην Ουκρανία, και η Τουρκία την δική της στην Κύπρο.
Πλην όμως υπάρχει για την Τουρκία ένα τεράστιο ζήτημα: Το κόστος απογαλακτισμού από την δύση, το οποίο θα είναι τεράστιο. Όχι λόγω Κύπρου, αλλά λόγω Ουκρανίας…
