Σταματήστε για λίγο έξω από το σχολείο της γειτονιάς σας. Θα δείτε ένα κτίριο κατά κανόνα αξιοπρεπές. Αίθουσες αξιοπρεπείς. Με ελλείψεις  μεν, αλλά με χώρους που δεν υστερούν από ανάλογους σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γυρίστε το βλέμμα στο γήπεδο και στους αθλητικούς χώρους το ιδίου σχολείου. Θα δείτε χωράφκια, ακόμα και στα πιο καινούργια μας σχολεία.

Ένα μεγάλο χωράφι με χώμα, που όταν φυσά σηκώνει σύννεφο σκόνης. Ένας μεγάλος χαμένος χώρος, που θέλει να λέγεται γήπεδο ποδοσφαίρου επειδή στις δύο άκρες τοποθετήθηκαν δοκάρια τέρματος . Με στίβο γύρω-γύρω, παγίδα για διαστρέμματα κι ένα ή δύο σκάμματα με άμμο, για άλματα. Η χαρά των γάτων της γειτονιάς αν καταλάβατε τι εννοώ…

Άνυδρος, χωρίς σκιά, χωρίς χώρους ξεκούρασης, και παγκάκια για σημεία συγκέντρωσης. Σαν να έχει φτιαχτεί για τους εξόριστους του σχολείου. Ασφαλής κατά κανόνα χώρος, για την Πασχαλινή λαμπρατζιά!

Δεν θα προσπαθήσω, είναι άσκοπο να εξηγήσω, τι σημαίνει να τρέξεις ή να παίξεις οποιοδήποτε παιχνίδι σε ένα τέτοιο χώρο.

Κάντε την ίδια άσκηση σε ένα ιδιωτικό σχολείο στη χώρα μας ή σε οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη χώρα. Δέστε τους αθλητικούς τους χώρους. Αντί ένα μεγάλο χωμάτινο χωράφι θα δείτε μερικά μικρά γηπεδάκια, χωρισμένα με κατάλληλα μέσα, με προστατευτικό δάπεδο και μέσα προστασίας των παιδιών, ανάλογα με την ηλικία και τις αναπτυξιακές τους δυνατότητες. Απλά πράγματα, που τα βλέπουμε δίπλα μας αλλά όμως δεν τα κάνουμε.

Λάβετε υπόψη ότι τα ποσά που αφιερώνονται στη δημόσια εκπαίδευση στην Κύπρο, είναι πραγματικά πολύ μεγάλα. Άρα δεν πρόκειται για τσιγκουνιά.

Αυτή είναι η ιεράρχηση μας. Η άθληση, η ψυχαγωγία των παιδιών στα σχολεία μας, δεν έρχεται δεύτερη, αλλά τελευταία και καταϊδρωμένη.