Οι συντεχνίες των εκπαιδευτικών, δεν θέλουν να ακούσουν για κατάργηση της αργίας της ονομαστικής γιορτής του Αρχιεπισκόπου. Είναι ζήτημα σεβασμού στον θεσμό ισχυρίζονται, και αγνοούν το γεγονός ότι η εισήγηση  προήλθε από τον ίδιο τον ιερό θεσμό. Τον Αρχιεπίσκοπο τον ίδιο δηλαδή που ορθά θεωρεί ότι αποτελεί πρόκληση στην κοινωνία ο εορτασμός με αργία της ονομαστικής του γιορτής. Έτσι οι μαθητές μας χάνουν μία πολύτιμη διδακτική ημέρα χωρίς λόγο και αφορμή.

Η ΠΑΣΥΚΙ,  η συντεχνία των κυβερνητικών ιατρών έγινε έξαλλη μόνο και μόνο με το γεγονός ότι συζήτησαν επέκταση του ωραρίου λειτουργίας των δημοσίων νοσηλευτηρίων και στέλνουν το μήνυμα «δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν έρθουν πρώτα σε συνεννόηση με τους γιατρούς».

Εάν δε ακούσει  κανείς τον εκπρόσωπο των κυβερνητικών ιατρών να μιλά… διερωτάται πως μπορεί να έρθει κανείς σε συνεννόηση μαζί του.

Με αυτά όμως και με άλλα, οι ουρές στα νοσηλευτήρια καλά θα κρατούν, τα παράπονα θα διογκώνονται…  μέχρι να έρθουν σε συνεννόηση οι γιατροί με το υπουργείο.

Το συμπέρασμα μου είναι απλό: Αυτός δεν είναι συνδικαλισμός. Αυτός είναι φτηνός συντεχνιασμός. Η κάστα κοιτάζει τα στενά, δικά της ιδιοτελή συμφέροντα. Αγνοεί τη κοινωνία, και επιχειρεί χωρίς αναστολές να της επιβληθεί.

Εδώ προκύπτει και η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας. Κατά κανόνα, οι συνδικαλιστές, έχουν και κομματική ταυτότητα για να μην πω και κομματική κατεύθυνση. Ως εκ τούτου  είναι και ευθύνη των κομμάτων οι αποφάσεις που λαμβάνουν και ακολουθούν οι αγαπημένοι τους συνδικαλιστές.

Είναι και η ευθύνη της κυβέρνησης. Ο φόβος του πολιτικού κόστους, για τους υπουργούς γίνεται παραλυτικός. Σε αυτή όμως την περίπτωση, καλύτερα να αφήσουν κάποιον με σθένος να κάνει τη δουλειά…