Στο Σεράγεβο σήμερα, τα σημάδια του πολέμου (92-95), είναι ακόμη ορατά ακόμη και για τον αδαή επισκέπτη, παρά την φυσική προσπάθεια των ανθρώπων να ξεπεράσουν την φρικτή εκείνη περίοδο.
Στίγμα στον ανθρώπινο πολιτισμό αποτέλεσαν πολλά επεισόδια εκείνου του πολέμου, απ΄ όλες τις πλευρές. Ίσως όμως ένα από τα σκληρότερα, ήταν η σχεδόν διετής πολιορκία του Σεράγεβο από τις σερβικές δυνάμεις. Πολιορκία που φιλοδοξούσε με την επιβολή της ανέχειας και της πείνας να υποτάξει τη θέληση των ανθρώπων.
Δεν πέτυχαν για πολλούς λόγους.
Ένας από τους λόγους ήταν η ευφυής και τολμηρή κίνηση δημιουργίας ενός τούνελ που ένωνε δύο αποκομμένες περιοχές της πόλης, που χωρίζονταν από το Αεροδρόμιο του Σεράγεβο, το οποίο βρισκόταν υπό τη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών.
(Μπαίνοντας στο αεροδρόμιο του Σεράγεβο θα δει κανείς μία διακριτική εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα, με τα ονόματα οκτώ γάλλων στρατιωτών που έπεσαν στις μάχες για την προστασία του αεροδρομίου).
Το τούνελ της ζωής, ή της ελπίδας όπως σήμερα ονομάζεται, και λειτουργεί ως μουσείο για να θυμίζει στους επισκέπτες, πως για το σκοτάδι απαιτείται δύναμη και κουράγιο. Για να ανθίσει η ζωή, αρκεί μια τρύπα στη γη.
Μέσα από αυτό το τούνελ, κρατήθηκε στη ζωή η πόλη. Μεταφέρονταν στρατιώτες, πολεμικό και φαρμακευτικό υλικό. Κυρίως όμως αν μιλήσει κανείς με τους ανθρώπους, θα διαπιστώσει πως έδωσε την αίσθηση της ελπίδας, της επαφής με τον έξω κόσμο που στήριξε ψυχολογικά χιλιάδες πολιορκημένους πολίτες.
