H σχέση μου με τη θρησκεία, είναι εντελώς τυπική. Δεν πιστεύω σε Θεούς, Αγίους, θαύματα, κάτω και άνω κόσμο, παραδείσους και κολάσεις.

Σέβομαι όμως βαθύτατα τους ανθρώπους που πιστεύουν, τον κόσμο που αναζητά παρηγοριά στην Παναγιά, και τις θεωρίες που συνοδεύουν την πίστη.

Αν θεωρητικά περνούσε από το χέρι μου, δεν θα ονομάτιζα σχολεία με ονόματα Αγίων.  Θα προτιμούσα ονόματα επιστημόνων, συγγραφέων, διακεκριμένων δασκάλων, κορυφαίων αθλητών κλπ.

Ούτε όμως και θα τα άλλαζα ή θα τα αρνούμουν ή θα επεδίωκα να τα κουκουλλώσω σε μία κακώς νοούμενη αντίληψη περί της θρησκευτικής ανοχής.

Η ονοματοδοσία ενός σχολείου, μίας περιοχής, ενός γεγονότος, εκφράζει κάτι που αφορά μία συγκεκριμένη περίοδο, μια συγκεκριμένη κοινωνία. Είναι λοιπόν μία από τις παραδόσεις στον τόπο μας η ονοματοδοσία σχολείων με τα ονόματα Αγίων.

 Όχι μόνο εμείς αλλά και η Ευρώπη, είναι γεμάτη με εκπαιδευτήρια κάθε βαθμίδας με ονόματα Αγίων, Ιερών τόπων και γεγονότων. Δεν φαντάζομαι ότι κάποιος αντιδρά σε αυτό. Θεωρείται φυσιολογικό και έτσι είναι.

Τα λάβαρα αυτών των σχολείων, φέρουν φυσικά το λογότυπο με τον Σταυρό κατά κανόνα, μια που στην Ευρώπη, η αγιογράφηση δεν συνηθίζεται.

Κι έρχομαι στα δικά μας και σε ένα νεόφερτο τάχα προοδευτισμό που χωρίς κανείς να το ζητά, θέτει σε εθελοντική βάση… τη χρήση του λογότυπου με την Παναγία.

Μα την Παναγία δηλαδή… υπάρχει μαθητής, ξένος, μουσουλμάνος, κύπριος, Σιχ, Ινδουιστής που σκέφτηκε ποτέ να μη φορέσει τη στολή του σχολείου επειδή φέρει το λογότυπο του;

Γιατί μόνοι μας γεννούμε ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν;

Γιατί δημιουργούμε εκ του μη όντoς ζητήματα λυμένα από τον χρόνο και την κοινωνία.

Εύχομαι κάποτε να γίνει το εξής: Ο πρώτος μαθητής του Λυκείου της Παλουριώτισσας να πετύχει να είναι ένα ξένο παιδί αλλόθρησκο. Σε αυτό το παιδί θα παραδοθεί το λάβαρο του σχολείου με την Παναγία στη μέση ή θα σκεφτεί κάποιος «προοδευτικός» της πλάκας να το αφαιρέσει όπως κάναμε παλιά με τα σύμβολα της αλήστους μνήμης βασιλείας και την κορώνα στη μέση του σταυρού, και να αφήσει μία μαύρη τρύπα να χάσκει;

Σ.Σ.1. Καταθέτω προσωπική μαρτυρία. Σήμερα το πρωί στο σχολείο  που εργάζομαι, γινόταν αγιασμός. Τα παιδιά άλλων θρησκευμάτων είχαν το δικαίωμα να μην παραστούν. Πολύ φυσιολογικά κύλησαν τα πράγματα. ¨Έμειναν έξω από την αίθουσα που εξελισσόταν η διαδικασία του αγιασμού. Για κανέναν δεν θεωρήθηκε θέμα και κανένας δεν δημιούργησε ζήτημα. Μόλις τελείωσε η τελετή, κανένας δεν ξεχώριζε ξανά ποιος είναι ποιος. Άλλωστε… όλοι μούζουροι είμαστε…

Σ.Σ.2. Η Παλλουριώτισα, ολόκληρη η περιοχή δηλαδή, έχει πάρει το όνομα της από την Παναγιά την Παλουριώτισσα. ‘Εμαθα δε χωρίς να είμαι απολύτως βέβαιος, πως ο χώρος ανέγερσης του σχολείου, είναι προσφορά της εκκλησίας της περιοχής! Λέει κάτι αυτό ή θα σκεφτεί κάποιος να κάνουμε και ολόκληρη την περιοχή θρησκευτικά ουδέτερη;