Ενόχλησε κάποιους η αγκαλιά και η θερμή υποδοχή του Νετανιάχου στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Τους ίδιους που ενόχλησε και η ομιλία του Ζελένσκι στη Βουλή. Διερωτώνται δε και τι χρειαζόταν να «εκτεθεί» με επίσκεψη στο Τελ Αβίβ, τη στιγμή που λίγες ώρες πριν είχε την ευκαιρία να δει τον Νετανιάχου στο Κάιρο.
Προφανώς και δεν γνωρίζω τι ήταν ακριβώς αυτό που ώθησε τον Πρόεδρο να πάει εκτάκτως στο Ισραήλ, αλλά δεν τον θεωρώ αφελή να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι χωρίς λόγο. Και επίσης δεν θεωρώ αφελή τον Νετανιάχου, να τον καλέσει χωρίς λόγο, σε μία τέτοια κρίσιμη για τη χώρα του ιστορική στιγμή.

Θεωρώ νομίζω εύλογα, ότι κάτι πολύ σοβαρό συζήτησε ο Πρόεδρος στην έκτακτη επίσκεψη του. Κάτι που αφορά συγκεκριμένη και κρίσιμη συνεισφορά της χώρας μας στην προσπάθεια του Ισραήλ να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία της Χαμάς. Και δεν εννοώ κατ ανάγκη στρατιωτική βοήθεια καθότι θα ήταν αστείο να σκεφτούμε ότι η ΕΦ έχει τέτοιες προθέσεις ή και δυνατότητες.

Προβάλλουν το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να επενδύουμε τα χαρτιά μας στον «καμένο, διεφθαρμένο», Νετανιάχου. Και ξεχνούν ότι σήμερα στο Ισραήλ, υπάρχει κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Αυτό που συζητά μαζί μας ο Νετανιάχου… είναι αυτό που αποφάσισε όλη η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ.

Τους ενοχλεί ο εναγκαλισμός του Χριστοδουλίδη στο Τελ Αβίβ, αλλά θέλουν να αγνοούν το γεγονός ότι λίγο μετά την ίδια χειρονομία δέχτηκε και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, και ο Μακρόν και λίγο πριν ο Μπάιντεν και όλη η Ευρωπαική ηγεσία με τη σειρά.

Και βεβαίως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με τη λογική «ο φίλος του εχθρού μου είναι εχθρός μου», αλλά  δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι η μόνη (και πάλι) δυτική χώρα που ανοικτά υποστηρίζει τους τρομοκράτες (τους τρομοκράτες όχι τους Παλαιστινίους), είναι η Τουρκία.

Εάν εμείς θέλουμε να είμαστε μία αξιόπιστη χώρα, μία πραγματική γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, όπως οραματιζόμασταν όταν μπαίναμε στην ΕΕ, θα πρέπει να μην είμαστε ευρωπαίοι, μόνο όταν πρόκειται για τα κονδύλια και την έκδοση ψηφισμάτων για την Αμμόχωστο και την Πύλα. Ευρωπαίοι να είμαστε σε κάθε έκφανση της μεγάλης πολιτικής ζωής. Και κυρίως να μην τοποθετούμαστε στα ιστορικά γεγονότα με βάση τις εμμονές μας στον κομματικό μικρόκοσμο. Εάν θέλουμε τη χώρα μας αξιόπιστη θα πρέπει να θυμόμαστε πως η σοφή έμπνευση για την ανάπτυξη των τριμερών συνεργασιών, έχει και αυτές τις διαστάσεις. Σε αυτές είναι που κρίνονται οι σύμμαχοι.

Στο κάτω-κάτω, αυτή η ιστορία κάποτε θα τελειώσει. Με κόστος υψηλό σίγουρα, αλλά θα τελειώσει.
Έχουμε αμφιβολία ποιος συνασπισμός θα είναι ο νικητής;