ΟΚασσελάκης είναι λαμπερός, με εντυπωσιακές επικοινωνιακές αρετές,  κοινωνικές δεξιότητες αξιοπρόσεκτες, αλλά και με τεράστια αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της ύβρεως.

Γι’ αυτό και έχοντας άγνοια κινδύνου διεκδίκησε την ηγεσία ενός ιστορικού κόμματος. Το γιατί και πως κέρδισε είναι άλλη υπόθεση που επιβεβαιώνει πως η πλειοψηφία είναι ενίοτε επιρρεπής στα λάθη.

Με τα πρώτα που περιγράφω κέρδισε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενος από το πουθενά.

Με την έωλη του αυτοπεποίθηση προχωρά με γρήγορο βήμα, και πατά κάθε μπανανόφλουδα  που βρίσκεται στο δρόμο του.  

Νέος και με ανάλογες αρετές ανέλαβε τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας.

Με μία όμως ουσιώδη διαφορά: Ο Τσίπρας, ήταν και είναι πολιτικό πρόσωπο, παιδί του κόμματος. Αναγιώθηκε στον χώρο, ήξερε τις θέσεις του κόμματος όταν αναλάμβανε γιατί τις είχε υπερασπιστεί από τα φοιτητικά έδρανα μέχρι τις γειτονιές ακριτικών περιοχών. Γνώριζε προσωπικά τα πρόσωπα, τα επιχειρήματα, τις ισορροπίες. Ήξερε ακόμη και την αισθητική του κόμματος και γι΄ αυτό ότι έκανε φαινόταν ανεπιτήδευτο.

Ο Τσίπρας όταν αναλάμβανε το κόμμα ήταν ήδη ένα ώριμο πολιτικό πρόσωπο. Ο Κασσελάκης καταγίνεται να γίνει πολιτικό πρόσωπο.

Μόνο που άρχισε την πολιτική του εκπαίδευση του από την κορυφή  του κόμματος και όχι από τη βάση. Συμπεριφέρεται ως να μην γνωρίζει καν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ… είναι ένας Συνασπισμός και όχι μία συμπαγής πολιτική ομάδα με ταυτόσημες θέσεις και πολιτική στάση.

Γι’ αυτό και οι γκάφες του γράφουν ιστορία. Διαγράφει στελέχη τάσεων… ενώ την ίδια ώρα, δεν έχει τη στήριξη κανενός, ούτε από τον κλειστό περίγυρο του. Όπως και ο ίδιος λέει, μπαίνει σε άδεια γραφεία στα οποία κάθονταν σύντροφοι που μαχαιρώνονταν.

Και μέσα σε αυτό το κλίμα αυτοαπομόνωσης, αποφασίζει ότι για τις διαγραφές πρέπει να οδηγήσει το κόμμα σε δημοψήφισμα.

Δραματοποιεί δηλαδή την κατάσταση του κόμματος του, αναγνωρίζει ότι ο ίδιος δεν μπορεί να διαχειριστεί τους συντρόφους και επισημοποιεί τη διάσπαση, διαχέοντας την από την κορυφή στη βάση, μέχρι το τελευταίο μέλος του κόμματος, που θα κληθεί να ψηφίσει στην κάλπη αν πρέπει να διαγραφούν ή όχι ιστορικά στελέχη.

Γκάφες τέτοιου μεγέθους δεν τις κάνει κανένα πολιτικό στέλεχος, κανένας άνθρωπος με στοιχειώδη πολιτική παιδεία.

Αυτά τα κάνουν αππωμένα* παιδαρέλια…

 *Αππωμένος: Κυπριακή διάλεκτος. Παραχαϊδεμένος, φαντασμένος. Αυτός που θεωρεί τον εαυτό του δώρο του Θεού στον τόπο μας.