Πέρασαν πέντε και τέσσερις ημέρες αντιστοίχως, από τις δολοφονίες του Θανάση Καλογερόπουλου, στη Λεμεσό και του Αλέξη Μαυρομιχάλη στη Λευκωσία.

Η Αστυνομία μέχρι σήμερα έχει επιδοθεί στη συγγραφή άπειρων σεναρίων, τα οποία διαρρέει στα ΜΜΕ, χωρίς στην ουσία να έχει κάνει κανένα ουσιαστικό βήμα για εξιχνίαση των δύο εγκλημάτων.

Ο επικεφαλής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λεμεσού, σε δηλώσεις του, εξέφρασε την βεβαιότητα ότι τα δύο άτομα που απεικονίζονται στη φωτογραφία που δόθηκε στη δημοσιότητα, είναι οι δράστες της δολοφονίας Καλογερόπουλου.

Θα ανέμενε κάποιος ότι αυτά τα δύο άτομα θα είχαν εντοπιστεί, θα είχαν ταυτοποιηθεί και θα είχαν συλληφθεί. Αντί αυτού, η αστυνομία ζητούσε την βοήθεια του κοινού, σαν να επρόκειτο για τηλεπαιχνίδι της δεκαετίας του ’90.

• Αν δεν πρόκειται για ανικανότητα, τότε πρόκειται για φαιδρότητα.

• Όταν η Αστυνομία δεν καταφέρνει να προστατέψει γνωστούς στόχους εγκληματικών ενεργειών, πιστεύει πως θα βρισκόταν πολίτης που θα αναγνώριζε τους δύο υπόπτους και θα πήγαινε να το αναφέρει;

• Αν το δίκτυο πληροφοριοδοτών, που υποτίθεται ότι διατηρεί η αστυνομία, δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τους δύο υπόπτους, μπορεί να τους πάρει κάποιος στα σοβαρά;

• Αν αυτοί οι άνθρωποι, δεν συνελήφθησαν λίγες ώρες μετά την δημοσιοποίηση των φωτογραφιών, είναι σίγουρος κάποιος ότι βρίσκονται ακόμα στη Κύπρο και δεν διέφυγαν; Πολύ περισσότερο, αν δεν πρόκειται για Κύπριους υπηκόους, θεωρεί οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος ότι δεν θα είχαν εγκαταλείψει τη Κύπρο μετά το έγκλημα;

• Αν πάλι, από τη φωτογραφία, μπορούσαν να ταυτοποιηθούν οι δράστες, οι «έμπειροι» ανακριτές πιστεύουν ότι οι εντολείς τους, δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να τους βγάλουν από τη μέση, ώστε να μην τους αποκαλύψουν;   

Όποια και αν είναι η εξέλιξη των ερευνών, από τώρα και στο εξής, η Αστυνομία έχει ήδη επιβεβαιώσει την πλήρη ανεπάρκεια της, τόσο σε επίπεδο πρόληψης, όσο και σε επίπεδο ταχείας εξιχνίασης ή έστω προόδου, η οποία να δημιουργεί προσδοκία εξιχνίασης.

Αυτή η διαπίστωση, μπορεί να αφορά τους δύο φόνους, δημιουργεί όμως σκιές, καχυποψία και προβληματισμό και για την γενικότερη κατάσταση στην αστυνομία.

Δικαιολογίες τους τύπου: «Υπάρχει έλλειψη προσωπικού», «είναι δεμένα τα χέρια μας», «δεν έχουμε τα νομικά εργαλεία» κλπ δεν πείθουν κανένα πλέον.

Η κυπριακή αστυνομία, διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό μελών, σε αναλογία πληθυσμού, από όλα τα αστυνομικά σώματα στην Ευρώπη, είναι εξοπλισμένη με όλα τα νομικά όπλα που ζήτησε από τη Πολιτεία, δεν στερείται εκπαίδευσης, καθώς έχουν διατεθεί εκατομμύρια ευρώ για αυτήν… και απολαμβάνει διαχρονικής και ενίοτε εξοργιστικής ανοχής, για λάθη, παραλείψεις, αποτυχίες, ακόμα για τα φαινόμενα διαφθοράς που τη μαστίζουν.

Με αυτά τα δεδομένα, θα ήταν αναμενόμενο κάποιος να αναλάβει την ευθύνη για την αποτυχία να αποτραπούν ή έστω να εξιχνιαστούν άμεσα τα δύο εγκλήματα. Πολύ περισσότερο θα έπρεπε να μην είχαν δημιουργηθεί οι συνθήκες, που κατέστησαν τον Καλογερόπουλο και τον Μαυρομιχάλη, στόχους δολοφονικών ενεργειών. Αν, όπως διαρρέει η αστυνομία εδώ και χρόνια, ήταν άτομα που έλεγχαν το εμπόριο ναρκωτικών, την παροχή προστασίας σε επιχειρήσεις, τον τζόγο και άλλου είδους παράνομες δραστηριότητες, τότε η αποτυχία της αστυνομίας είναι σαφώς πιο εξοργιστική.

Ενδεχομένως να μην πρόκειται καν για αποτυχία, αλλά για αυτό που όλοι υποπτευόμαστε. Συστημική διαφθορά εντός του σώματος, η οποία όπως έχει διαφανεί και από γεγονότα του παρελθόντος, έχει δημιουργήσει διαύλους συνεργασίας αστυνομικών και ομάδων του υποκόσμου.

Μπορεί να είναι αργά για εξιχνίαση, το ίδιο όμως αργά είναι και για επίδειξη ευθιξίας.

Η λαϊκή θυμοσοφία όμως έχει απάντηση: «Κάλλιο αργά παρά ποτέ».

Κ.Ε