Ανάρτηση του Κωνσταντίνου Πετρίδη
1.Το ΕΚ προτείνει επί της ουσίας μεταρρύθμιση για τους άλλους (θεσμούς) με παράλληλη αύξηση των δικών του αρμοδιοτήτων: α) Κατάργηση του βέτο στο Συμβούλιο (που εκπροσωπεί τις εθνικές κυβερνήσεις) β) μείωση των μελών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (για ευελιξία, να μην εκπροσωπείται κάθε Κράτος Μέλος) γ) αύξηση των εξουσιών του σε όλους τους τομείς της ευρωπαϊκής πολιτικής και την μεταφορά αρμοδιοτήτων από τα Κράτη Μέλη σε αυτό. Θέματα που ξανά συζητήθηκαν στο παρελθόν χωρίς επιτυχία. Αλλά ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ το ΕΚ δεν προτείνει καμία αλλαγή (πέραν της αύξησης των εξουσιών του). Ούτε για τα πιο μικρά όπως για παράδειγμα η κατάργηση της ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΟΥΣ μετακίνησης του ΕΚ μια φορά τον μήνα στο Στρασβουργο που στοιχίζει σύμφωνα με τους ελεγκτές στον Ευρωπαίο φορολογούμενο 120-150 εκ. Ευρώ. Ή σε πιο ουσιαστικά θέματα όπως την σύνδεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με τα εθνικά κοινοβούλια (μέσω κοινών αντιπροσώπων) σε μια προσπάθεια να έλθουν πιο κοντά στον Ευρωπαίο πολίτη. Δυστυχώς τίποτα!
2.Ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι η «δημοκρατική νομιμοποίηση» της ΕΕ. Ένας θεσμός ΑΜΕΣΑ εκλελεγμένος από τους πολίτες. Δεν θα έπρεπε αυτός ο θεσμός, (πριν το ψήφισμα) να τροχοδρομήσει ένα ουσιαστικό διάλογο με τους πολίτες της Ευρώπης; Να ενημερώσει; Να διαφωτίσει; Με σοβαρή η καμπάνια; (Το conference for the Future of Europe δεν προσεφερε τίποτα)
3.Άτυχης χρονικά πρωτοβουλία σε μια περίοδο που δεν έχει ΚΑΜΙΑ πιθανότητα επιτυχίας.
⁃Εν μέσω της αποτυχίας της ΕΕ στην εξωτερική πολιτική (Ουκρανία, Γάζα, Αρμενία), στη μεταναστευτική πολιτική κλπ
⁃Που η ΕΕ είναι διχασμένη όσο ποτέ, με ραγδαία επικράτηση πολιτικών και κομμάτων που προασπίζονται περισσότερη εθνική κυριαρχικά και με τα παραδοσιακά «ευρωομοσπονδιακά» κόμματα να περνούν όλο και περισσότερο στο περιθώριο
Ο αντίλογος είναι ότι χωρίς αυτές τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ δεν μπορούν να βρεθούν λύσεις. Ποτέ δεν θα συμφωνήσουν όλα τα κράτη μέλη οι χώρες στο μεταναστευτικό, στην εξωτερική πολιτική κλπ. Σεβαστό. Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις όμως γίνονται όταν υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες. Τώρα είναι ακριβώς οι αντίθετες.
4. Και κάτι για την Κύπρο. Η ένταξη στην ΕΕ οποιασδήποτε χώρας αποτελεί παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας έναντι κοινής κυριαρχίας (national sovereignty vs pooled sovereignty). Το διαχρονικό ερώτημα είναι σε πιο βαθμό. Το ΗΒ αποχώρησε όταν θεώρησε ότι η κοινή κυρίαρχος υπερέβη το τι για αυτό ήταν ανεκτό. Ουσιαστική συζήτηση για τον ρόλο μας στην ΕΕ δεν έγινε ποτέ. Την βλέπαμε μόνο ως τρίτο για να μας βοηθήσει στο κυπριακό. Οι διακηρύξεις υπέρ της συνέχισης της Ευρωπαϊκής «ενοποίησης», «εμβάθυνσης», «ομοσπονδιοποίησης» δεν σημαίνουν τίποτα άλλο από παραχώρηση περεταίρω εξουσιών στις Βρυξέλλες.
Σημαίνει απώλεια του Βέτο. Δεν το βλέπουνε τόσο θετικά. Από την άλλη αναμένουμε από την ΕΕ να δράσει με περισσότερη αποτελεσματικότητα σε θέματα εξωτερικής, οικονομικής, μεταναστευτικής πολιτικής, στο Κυπριακό. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αλλαγή των Συνθηκών. Και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Κινδυνεύει με περεταίρω αύξηση των αρμοδιοτήτων των διακρατικών ευρωπαϊκών θεσμών όπως το ΕΚ να γίνει η ΕΕ, ένα ακόμη πιο υπερσυγκεντρωμένο, ολιγότερα δημοκρατικά νομιμοποιημένο, και περισσότερο αποκομμένο από τα (διαφορετικά και πολυδιάστατα) προβλήματα των πολιτών των διαφορετικών κρατών μελών; Κάτι για το οποίο ήδη (και όχι άνευ λόγου) κατηγορείται από τους ευρωπαίους πολίτες;
5. Η Ευρώπη ο όντως χρειάζεται μεταρρύθμιση. Το μέλλον της Ευρώπης είναι το μέλλον των παιδιών μας. Τα θέματα είναι σοβαρά. Η μεταρρύθμιση όμως πρέπει να έλθει ως αποτέλεσμα μια σοβαρής ζύμωσης στα κράτη μέλη με βάση τις νέες πραγματικότητας και προκλήσεις των ευρωπαίων πολιτών, που είναι περισσότερες από ποτέ. Όχι ως ξαναζεσταμένο φαγητό ενός σώματος που θέλει απλά να αυξήσει τις δικές του εξουσίες όπως έγινε τώρα.
ΥΣ: όλα τα πολιτικά κόμματα δεν θα έπρεπε να έχουν σαφή θέση για αυτό το φλέγον θέμα;