Επισημάνθηκε ορθά από πολλούς, το γεγονός ότι το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου, ήταν ουσιαστικά ένα πολιτικό σχόλιο,που εξέφραζε την επιθυμία της Εκκλησίας να αποκαταστήσει τον χαμένο ααπό καιρό εθναρχικό της ρόλο. Επισημαίνω όμως και μία ακόμη διάσταση: Τις πολλαπλές αναφορές σε προφητείες και προφήτες. Τον Βαρούχ, τον Ισαία και τον Δανιήλ. Που παραπέμπουν σε μία εκκλησία, που βρίσκεται σε διάσταση με την εποχή και την κοινωνία που οφείλει να εκφράζει. Μία εκκλησία που ενδύει τις πολιτικές της απόψεις με τον χιτώνα του Χριστού για να τις καταστήσει ανυπέρβλητες: “Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ διδασκαλία του δίνει στὸν ἄνθρωπο τῆς Κύπρου, σήμερα, νὰ καταλάβει ὅτι εὐτελίζει τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, ὅταν μπαινοβγαίνει, κάτω ἀπὸ τοὺς δοτοὺς περιορισμοὺς τοῦ κατακτητῆ, τὶς προσωπικὲς ταπεινώσεις καὶ τὸν ἐθνικὸ ἐξευτελισμό, στὰ κατεχόμενα”, λέει στο μήνυμα του ο Μακαριώτατος. Φορτώνοντας με αυτό τον τρόπο τους ταλαίπωρους πιστούς το βαρύτατο φορτίο να διαφωνούν με τον Θεό, βασανίζοντας την συνείδηση τους για κάτι που η πολιτική τους κρίση τους καθόρισε.