Αν βρισκόμουν μπροστά στο δίλημμα «επιλέξτε ποιο ζωντανό είδος επιθυμείτε να εξαφανιστεί….και ο χρόνος αρχίζει τώρα…» αντί για το πουλί Ντότο, θα επέλεγα ένα πολύ συγκεκριμένο είδος κυπρίων. Εκείνων που πρέπει ο δημιουργός να έσπαζε κάθε φορά το καλούπι μην την ξαναπάθει και πέσει κορόιδο των άλλων Θεών, αλλά αυτοί ξαναφυτρώνουν με χίλια παραπούλια.
Είναι για το ίδιο είδος που ακόμα και η ίδια τους η μάνα είχε πάντα την απορία «που να σε παρουσιάσω έτσι σκέδιον». Από τα γεννοφάσκια τους την έκαναν ρεζίλι με τις τσάκρες που σήκωναν όλη τη γειτονιά στο πόδι, με το χώμα που σήκωναν κάνοντας οχταράκια και καίγοντας τα λάστιχα του αυτοκινήτου της, που ντρεπόταν να περάσει το κατώφλι του σχολείου γιατί οι άλλοι γέννησαν παιδιά εκείνη έκανε κούφους….
Μεγαλώνοντας το «είδος» θα πάρει ακόμα πιο πολύ τα πάνω του. Ακόμα και τα πιο βασικά δεν μπορούν να γίνουν download στον εγκεφαλό του ώστε να εκσυγχρονιστεί το λογισμικό του και να είναι συμβατό με τη σύγχρονη κοινωνία. Υποψιάζομαι ότι το είδος αυτό έκανε τελευταία φορά update τον μεσαίωνα έστω, για να μην πω την εποχή των σπηλαίων.
Σειρά; Να σταθούν σειρά; «Γιατί είμαστε τίποτε Εγγλέζοι;». Και δώστου σκούντημα και βωμολοχίες. Είτε βρίσκονται κατά την έξοδό τους από γήπεδο είτε οδηγούν, είτε βγαίνουν από την εκκλησία και σκοτώνονται για τα κόλυβα, ένα και το αυτό. Και μην διανοηθείς να βρεθείς στο διάβα τους και κάνεις το λάθος να τους επισημάνεις το σωστό. Διότι «εν να μου πεις εμένα σιόρ» της Αρίας των Σαρακηνών φυλής!
Μαύροι; Μες τη γειτονιά τους; Να την μετατρέψουν σε κόλαση; Οι τίτσιροι που μας πέρνουν τα επιδόματα; Το Είδος όμως δε θα κάτσει με τα χέρια δεμένα. Θα αντιδράσει με πλακάτ και υστερίες. Όπως έκαναν οι προγόνοι τους σε κάποια άλλη γωνιά του Πλανήτη Γη κάποιους αιώνες πίσω στην ανθρώπινη ιστορία! Λες και πέρασαν πολλοί αιώνες που ο κυπραίος είχε μόνο μία γέριμη βράκα.
Αυτό το είδος και μόνον ξέρει την πραγματικότητα. Ότι τα φύλα ειναι μόνο δύο και το ένα μάλιστα είναι ανώτερο του άλλου οφ κορς. Εκείνο του άντρακλα που το επιδεικνύει ακόμα και όταν φοράει τη δίχαλη δερματί σαγιονάρα σε συνδυασμο με το σκίνι τζιν οι νεότεροι του είδους, μπεζ βερμούδα που …υποφέρει κάτω από το βάρος της μπυρομπριζοκοιλιάς οι παλαιότεροι, ενώ ολοκληρώνουν το λουκ με το άσπρο μακό τανκ τοπ. Φυσικά σε θεοστενη εκδοχη οι νέοι, σε «ήμουν κάποτε λευκό» οι πρεσβυτεροι.
Όσο για τη σχέση τους με τα ζώα, ίδια με τα άλλα όντα και συνανθρώπους τους. Εννοείται πως αυτό το είδος παει κυνήγι και τρώει ό,τι πετά ό,τι περπάτα κι ό,τι σέρνεται…
Και τρέμω στην ιδέα ότι αυτο το είδος ψηφίζει…
